Expressie en verbinding: veerkracht en mentale gezondheid
Your content goes here. Edit or remove this text inline or in the module Content settings. You can also style every aspect of this content in the module Design settings and even apply custom CSS to this text in the module Advanced settings.
Sterke Ogen
In de documentaire ‘Sterke ogen’ volgt Pascalle Bonnier theatermaker Alexandra Broeder (Tijd van de Wolf) en jongeren in behandeling bij ggz-instelling Het Huis in Haarlem. Samen creëren ze rituelen en performances rondom de kunstinstallatie ‘The Creature’ in de binnentuin van Museum van de Geest.
Deze film heb ik in zijn geheel bekeken in het Museum van de Geest. Prachtig om te zien hoe de theatermaker kinderen aanspreekt op iets heel anders dan ze gewend zijn in een therapeutische sessie. Je ziet de kinderen groeien.
Beeldend kunstenaar Laura Hospes zoekt de grenzen van huid op: waar begin je als mens en waar eindig je?
https://www.vpro.nl/nooitmeerslapen/luister/fragmenten.htmlBeeldend kunstenaar Laura Hospes zoekt de grenzen van huid op: waar begin je als mens en waar eindig je?
Laura Hospes maakte naam met portretten die haar depressie en vergaande zelfbeschadiging toonden.
In 2015 werd zij verkozen tot een van de beste opkomende fotografen door de jury van LensCulture Emerging Talent Awards 2015. Het project waarmee ze de juryleden kon overtuigen heet ‘UCP-UMCG’ en is gemaakt tussen de muren van een psychiatrische inrichting. De serie, die voornamelijk bestaat uit zwart-witte zelfportretten, laten de emoties zien die Hospes tijdens haar opname op haar af voelde komen. Na dit succes is zij doorgegaan met haar fotografie en heeft zij verschillende exposities gehouden, boeken uitgebracht en prijzen gewonnen.
Laura Hospes is fotograaf en kunstenaar. Haar werk werd tentoongesteld op exposities over de hele wereld, waaronder in New York, Parijs, Venetië en Amsterdam. Ze won meerdere prijzen waaronder de Zilveren Camera en de Prix de la Photographie. Vanaf 13 april is de eerste museale solotentoonstelling ‘Skin Ego’ van haar werk te zien in het fotomuseum Den Haag. Centraal staat de gecompliceerde relatie die ze heeft met haar eigen lichaam.
Femke van der Laan gaat met Laura Hospes in gesprek tijdens de uitzending van Nooit meer Slapen op 18 april 2024.
"Muziek en theater is wat ons heel blij maakt, wat ons verbindt. en wat ons ruimte geeft om dingen uit te spreken die we anders niet zo snel zouden zeggen."
Nicky & Daniëlle: “Wij zijn Psychisch Gestoord, en wij zijn psychisch gestoord.”
“Om maar meteen met de deur in huis te vallen: wij zijn psychisch gestoord. Een grapje natuurlijk, maar met een kern van waarheid. We hebben heel wat therapieën erop zitten en ook zijn er flink wat stoornissen aan ons toegeschreven, waar stigma’s aan vast zitten die het herstelproces niet makkelijker maakten. We besloten beiden dat we in dit werkveld wilden werken, juist om het anders te doen en startten een opleiding tot zorgprofessional. Na de ggz vanuit zowel cliënt als professional te hebben gezien, besloten we dat we een verhaal te vertellen hebben.”
”Muziek en theater is wat ons heel blij maakt, wat ons verbindt. en wat ons ruimte geeft om dingen uit te spreken die we anders niet zo snel zouden zeggen. Daarom kozen we ervoor om ons verhaal neer te zetten in de vorm van muziektheater. We begonnen met één korte voorstelling over de GGZ in het algemeen en breidden daarna uit met verschillende korte themavoorstellingen. Alles gebaseerd op onze eigen ervaring en dat van de mensen in onze omgeving.”
“Met onze voorstellingen hopen we het gesprek over psychische kwetsbaarheid te kunnen openen. Niet alleen voor mensen die de worsteling kennen, maar ook voor naasten en (zorg)professionals. We hopen erkenning en herkenning te bieden, zodat ons publiek zich minder eenzaam voelt met diens eigen ervaring. Door het delen van ons verhaal en onze ervaringen, hopen we ook anderen aan te moedigen om zich uit te spreken. Met als uiteindelijk doel dat psychische problematiek meer besproken gaat worden en er niet langer zo’n taboe op rust. “
"Wij kunnen meer dan mensen denken".
Droom van Down
Theater LeBelle maakt sinds 2017 theater in de huidige vorm: in co-creatie met culturele instellingen en professionele makers. De theatergroep voor mensen met een verstandelijke beperking ontwikkelde zich van een dagbesteding van zorginstelling Cordaan, naar een onderdeel van het leerwerkbedrijf, waarbij niet een zorgmedewerker met affiniteit met theater en bewegen, maar een kunstenaar met een interesse in de verhalen en de bewegingstaal van de acteurs op de groep staat.
Dat zorgt ervoor dat de samenwerking tussen de makers van Theater LeBelle en de externe professional(s) gelijkwaardiger is. ‘In plaats van dat kunst alleen eenmiddel is om een zorgplan te verantwoorden, wordt het ook een doel om verhalen te vertellen die onderbelicht zijn’, vertelt Madelon van Riel, projectleider programma Kunst en Zorg bij Cordaan. Alle verhalen komen namelijk voort uit de verlangens, wensen en frustraties van de spelers.
Via dit linkje is het volledige artikel te lezen: Theaterkrant: Wij kunnen meer dan mensen denken.
Crucify, of wat muziek kan betekenen
Muziek(teksten) kunnen soms beter vertellen hoe je je voelt. Woorden of beelden geven voor de innerlijke pijn (0f vreugde). Muziektherapie kan helpen, maar muziek kan ook een ingang geven als iemand ‘gewoon’ even niet kan vertellen wat er is.
Een nummer als ‘Crucify’ van Tori Amos bijvoorbeeld. Ik weet dat ik er zelf veel in herkende al snapte ik de tekst niet helemaal. Mij bood het troost, herkenning en moed. Anderen kunnen er weer net iets anders uit halen. Zelf had ik ooit een sociotherapeut die me een zelfgemaakt bandje gaf met muziek waarvan ze dacht dat ik er wel wat aan zou kunnen hebben, Dat klopte zeker. Gelukkig ben ik niet de enige die zo’n sociotherapeut had, zoals te lezen is op de website songmeanings. Een van de personen die hierop een postz zette verwoordt dit heel mooi: “When I was thirteen I was put into a mental hospital. I was given this song by a member of the staff there because I said I really like Tori Amos(but I had never heard of this song). When I played it I started crying almost hysterically because I could relate to it in every way, and I was really happy that the staff member had been so considerate to give me the cd. This song gets me through hard times. ” (bron: Song meanings)
Ik kan me herinneren dat tijdens klinische opnames je vaak allerlei soorten mziek hoorde vanuit de verschillende kamers. Vaak wist je dan hoe je groepsgenoot zich voelde en of je juist wel of juist niet even langs moest gaan. Zeker voor jongeren is muziek (luisteren) vaak een manier van zich uiten en woorden leren voor emoties.
Crucify, of wat muziek kan betekenen
Why do we, in chains (why do we crucify ourselves?)
Crucify ourselves, everyday (why do we crucify ourselves?)
Oh, chains, oh yeah (why do we crucify ourselves?)
Yeah, chains (why do we crucify ourselves?)
Never going back again, no (why do we crucify ourselves?)
To crucify myself again, you know (why do we crucify ourselves?)
Never going back again
To crucify myself, everyday
The role of arts activities in developing resilience and mental wellbeing in children and young people a rapid review of the literature
The use of arts interventions for mental health and wellbeing in health settings
Peer support in chronic health conditions
https://doi.org/10.1136/bmj-2022-070443
Peer support offers a valuable way for people with chronic health conditions to learn to live with and manage the complexities of their condition day to day, giving them the confidence, knowledge, and support to do this. This article offers an overview of peer support, its place in long term condition management, and tips for discussing it with patients.
Opening up creative resources: towards age-friendlycommunities through rhizomatic thinking and doing
https://doi.org/10.1080/09650792.2024.2370277
This article identifies the characteristics ofa more horizontal, emergent and plural epistemology to mobilizeknowledge.
Four working principles helped us, namely (1) a rhizomatic designbased on multiplicity, heterogeneity and non-linearity of knowl-edge; (2) fertile soil nurtured by the talents and wisdom of partici-pants through participatory arts-based methods; (3) so-called‘wicked skills’ of a forester 2.0 to facilitate learning; and (4) anecosystem metaphor as a boundary object to understand localnetworks. We invite colleagues to experiment with dynamic knowl-edge synthesis to connect on different levels, with particular atten-tion to the inclusion of citizens in creating sustainable localcommunities